عمليات تزريق حدود دويست سال قبل توسط يک مهندس فرانسوي آغاز شده و با وسايل بسيار مقدماتي انجامگرديد. از آن زمان به طور پيوسته تکميلتر شده و گسترشيافته و امروزه به عنوان يک روش استاندارد در مهندسي در آمدهاست.
تزريق روشي است که توسط آن ماده تزريق به خلل و فرج، درز و شکاف و يا حفره های تشکيلات سنگي و خاکي تزريق شده و موجب بهبود مشخصات تشکيلات ميگردد. به طوري که در اثر آن نفوذپذيري لايه ها کم، مقاومت لايهها زياد و تغييرات شکل پذيري آنها کم ميشود. براي اين منظور گمانههايي حفر شده، سپس ماده تزريق با فشار در تشکيلات تزريق ميگردد تا فضاي خالي اطراف مقطع تزريق شده پر و شرايط مورد نياز طراحي به وجود آيد.
[divider_padding]
کاربردها:
– کاهش نفوذپذيري تشکيلات واقع در زير پي سازه هاي آبي براي کنترل تراوش و کاهش آب مخزن
– کنترل نيروي زير فشار (Uplift) سازه يا جلوگيري از خطر فرسايش پي.
– افزايش مقاومت مصالح زير پي سازههاي سنگين و يا کاهش تغيير شکل پذيري مصالح شالوده.
– ارتباط عناصر ساختماني مجزا در يک سازه همگن به کمک تزريق
– پر نمودن حفرههاي بين سنگي و پوشش تونلها
– بالا آوردن و قائم نمودن ساختمانها و سازههاي مايل.
– نوسازي و تقويت ساختمانهاي تاريخي آسيب ديده.
[blog cat=”20″ column=”3″ count=”8″ image=”false” imageType=”default” meta=”false” desc_length=”26″ nopaging=”false”]